در تاریخ حتما خونده اید که ابوریحان بیرونی تا دقــایق آخر زندگی در پی کسب علم
   بود و از دوست دانشمندی که به عیـــــادتش اومده بود جواب یک مسئله را پرسید و
   بعد از دانستن از دنیا رفت ... 
  
   این هم عکسی از مرحوم دکتر حسـابی که در آخرین لحظات زندگی در حال خوندن
    کتاب بود و به قول شاعر :
   ز گهواره تا گور دانش بجوی را به منصه ظهور گذاشت تا درسی باشد برای کسانی
   که در عین جوانی و طراوت از اضـــــافه کردم علم و دانش خودداری می کنند . انگار
   نمیدونیم مولا علی علیه السلام فرمود :
    ((هرکس دو روزش مساوی باشد از زیانکاران است ))

    
  

  
   برای انسان دو جنبه وجود دارد : یکی جنبه روحانی که به سبب این جنبه انسان با ارواح طیبه و ملائکه مقدسه مناسبت دارد. و دیگری جنبه ی جسمانی است که به سبب آن با حیوانات چه اهلی و چه وحشی مناسبت دارد. و به سبب همین بعد جسمانی است که چند روزی در این عالم هستی زندگی می نماید.
و در ادامه به سبب همان بعد روحانی به عالم دیگر مسافرت می نماید و در آنجا برای همیشه باقی می ماند و با ساکنان عالم ملکوت و قدسی هم صحبت می شود  و این به شرطی است که در مدت زندگی این دنیا میل به عالم ملکوتی در او وجود داشته و هر روز در فکر ترقی و رشد روحانی باشد و اگر این چنین بوده باشد بعد روحانی او بر بعد جسمانی اش غالب شده و سیاهی های عالم جسمانی را از خود زدوده و آثار عالم روحانی در او ایجاد شده باشد.
و اگر چنین باشد انسان به جائی میرسد که با وجود اینکه در این دنیا هست اما هر لحظه عمرش در فکر سیر از این عالم خاکی به عالم الهی و کسب فیوضات و توفیقات می گذرد و از هر لحظه عمرش برای سیر الی الله و تعالی روحش استفاده میبرد و دل او به نور الهی روشن می شود. و هر چه علاقه او از جسم و جسمانیت کمتر شود روشنائی دل و صفای خاطر و باطنش زیادتر میگردد. و در زمان ترک این دنیا تمام پرده های ظلمانی این عالم خاکی از پیش چشم بصیرتش برداشته میشود و حجاب های دنیوی از چهره نفسش کنار می رود. و در این زمان است که دل او از جمیع غم ها و اندو ه ها و درد ها بریون می رود و از همه حسرت ها  و محنت ها فارغ می شود و به سرور ابدی و راحت سرمدی دست پیدا می کند و حتی با وجود باقی ماندن در این دنیا ریشه تمام علایق دنیوی از دلش کنده میشود . در این زمان مال و ثروت و مکنت و زن و بچه و ... را وبال گردن خود می بیند و از اینها فقط به اندازه ضرورت استفاده میکند و از بدن و تن دنیوی خود خسته و دلگیر می شود و طالب سفر آخرت می گردد و بقول حافظ علیه الرحمه :
حجاب چهره جان می شود غبار تنم
خوشا دمی که از این چهره پرده برفکنم
در این زمان شاید بدنش مقم این کره خاکی باشد اما دلش هم صحبت و همنشین عالم افلاک و عالم ملکوت میگردد .بجز رضا و مراد خدا را جستجو نمی کند و سخنی که برای او نیست بر زبان نمی آورد. و راهی را که برای او نیست نمی پیماید و این حالت را دارد تا برسد به مقام قرب و مجاورت الهی و در محفل قرب مولی حقیقی و جائی که نه هیچ چشمی دیده و نه هیچ گوشی شنیده و نه حتی به خاطر کسی خطور کرده باشد و ببیند آنچه را که در قرآن کریم آمده :
«فلا تعلم نفس ما اخفى لهم من قرة اعین ».
یعنى: «هیچ کس نمى داند آنچه ذخیره شده است از براى ایشان از چیزهائى که دیده ها را روشن مى کند» .
                                                                   برگرفته از کتاب معراج السعاده علامه نراقی (با ساده نویسی و تخلص)

‏
        هر کسى مرکب است از نفس و بدن، پس بدان که حقیقت آدمى و آنچه به سبب آن بر سایر
        حیوانات ترجیح دارد همان «نفس » است که از جنس ملائکه مقدسه است.و «بدن » امرى
         است عاریت، و حکم مرکب از براى نفس دارد،که بدان مرکب سوار شده و از عالم اصلى
         و موطن حقیقى به این دنیا آمده، تا از براى خود تجارتى کند و سودى اندوزد، و خـــود را
         به انواع کمالات بیاراید، و اکتساب صفـــات حمـیده و اخلاق پسندیده نماید، و بازمراجعت
         به وطن خود نماید.یا هر بدنى حکم شهرى را دارد آفرینش، که پادشــــــاه کشور هستى که
         حضرت آفریدگار است، هر بدنى را «اقطاع »  روحى که از زادگاه عالم تجرد است مقرر
         فرموده تا از منــــــافع و مداخــل آن شهرتهیه خود را دیده، و مسافرت به عــالم قدس کند و
         سزاوارخلوتخانه انس گردد. و در این بدن شریک است با ســـایر حیوانــــــات، زیرا که هر
         حیوانى رانیز بدنى است محسوس و مشاهد، مرکب از دست، پــــا، چشم، گوش، سر سینه
         و سایراعضاء.به این سبب بر هیچ حیوانى فضیلتى ندارد، و آنچه باعث افضلیت آدمــــى بر
         سایرحیوانات مى شود آن جزء دیگر است، که «نفس ناطقه » باشد که حیوانــــات دیگر را
         این جزء نیست. و بدان که بدن، امرى است فانى و بى بقاء که بعد از مـــــردن از هم ریخته
         مى شود، واجزاى آن از یکدیگر متفرق مى گردد و خراب مى شود، تا باز وقتى که بـــه امر
         پروردگار - تعالى - اجزاء آن مجتمع شود، و به جهت ثواب و حساب و عقــــاب زنده کرده
         شود.اما «نفس » ، امرى است باقى، که اصلا و مطلقا از براى آن فنــــائى نیست، و بعد از
         مفارقت آن از این بدن و خرابى تن، از براى آن خرابى و فنائى نیست و نخواهد بود.واز این
         روست که خداوند - سبحانه - مى فرماید:        
         «و لا تحسبن الذین قتلوا فى سبیل الله امواتا بل احیاء عند ربهم یرزقون » یعنى:
         «گمان نکنى که آن کسانى که در راه خدا کشته شدند و جان خود را درباختند مرده هستند،
         بلکه ایشان زنده اند ونزد پروردگارشان و روزى داده مى شوند» .       
         و دیگر مى فرماید: «ارجعى الى ربک ».
         یعنى: «اى نفس، رجوع و بازگشت کن به نزد پروردگار خود همچنانکه در اول از نزد او
         - سبحانه - آمدى » . و نیز از این روست که پیغمبر خدا - صلى الله علیه و آله و سلم - در
         روز بدر به شهداى بدر ندا مى فرمود: «هل وجدتم ما وعد ربکم حقا»
         یعنى: «اى کشته شدگان در راه خدا! آیا آنچه را که پروردگار شما به شما وعده داده بود حق
         و راست یافتید؟». 
         آنگاه بعضى از اصحاب عرض کردند:
         یا رسول الله ایشان مرده اند چگونه آواز مى دهى ایشان را؟
         حضرت فرمود: «انهم اسمع منکم ».
         یعنى: «ایشان از شما شنواترند و فهم و ادراک ایشان الآن از شما بیشتر است » .
         و ظاهر است که شنیدن ایشان در آن وقت نه به همان بدنى بود که در صحراى بدرافتاده بود،
         بلکه به نفس مجرده باقیه بود. 
                                                برگرفته از کتاب معراج السعاده - علامه نراقی(ره)