پادشاهی را شنیدم به کشتن اســیری اشارت کرد. بیچاره در آن حالت نومیدی پادشاه
      را دشنـام داد. زیرا شنیده بود : هرکه دست از جان بشوید هرچه در دل دارد بگوید.
                وقت ضرورت چو نماند گریز        دست بگیرد سر شمشیر تیز
      پادشاه پرسید : چه میگوید؟ یکی از وزرای نیکوکار گفت : ای پادشاه ! همی گوید:
      والکاظمین الغیظ و العافین عن الناس
      پادشاه را رحمت آمد و ازسر خون او درگذشت. وزیر دیگر که ضد اولی بود گفت :
      ابنای جنس ما را نشاید در حضرت پادشاهان جز به راستی سخن گفتن، این پادشاه
      را دشنـام داد وناسزا گفت .
      پادشاه روی از این سخن در هم کشید و گفت : آن دروغ وی پسندیده تر آمــــد مرا
      زین راست که تـــــو گفتی، که روی آن در مصلحتی بود و بنـــای ایـــــن بر خبثی
      و خردمندان گفته اند : 
                           دروغی مصلحت آمیز به که راستی فتنه انگیز .
      بر طاق ایوان فریدون نبشته بود :
                     جهان ای برادر نماند به کس
                                             دل اندر جهــــان آفــــــرین بند و بس
                     مکن تکیه بر ملک دنیا و پشت
                                            که بسیـار کس چون تو پرورد و کُشت
                     چو آهنگ رفتن کند جان پاک 
                                            چه بر تخت مـــــردن چه بر روی خاک
                                                

                                                      گلستان سعدی