سلام شعری را دیدم از آقای امید مجد که علی (ع) را از زبان
           خودش تعریف کرده دیدم جالب است گفتم بقیه هم ببینند : 
      مـــن در این دنیــــا زری ننـــــــدوختم      نــــز بــــرای خـــــــویش کیسه دوختم
      جامــــه ای بر جــــامه ام افزون نشد      کهنه جــــامه از تنــــــم بــــیرون نشد
      زیـــر ایـــــــن فــیروزه گــــنبد در فلک      بــــود تنهــــا ارث مــــــا بـــــــاغ فدک
      واستـــــاندندش بخیلانی بــــه خـــــشم      مـــــا کــــریمــــانه بپــوشـــیدیم چشم
      بهـــــترین داور بـــــــود پروردگـــــار       بــــا فدک یـــا جز فدک مـا را چکـــار؟
      می توانســـــتم اگـــــر می خواســـــتم      گـــــر کمی از زهد خــود می کــاستم
      مغز گــــندم بـــــا عسلـــــها تــــر کنـم      جـــامه ی ابــــــریشیمن در بـــــر کنم
      اله اله گـــــر که خـــــواهشهــــای دل      پـــــای نفسم را فـــــرو ســـــازد بگل
      هیــــچگه مــــن را نمی افــــتد نیــــاز      لقـــمه در کـــــامم گـــــــذارد دست آز
      چــون بــــود ممکن بخوابم شـام سیر؟      دور من صدهــــــا گرسنه ، بس فقیر
      در حجـــــاز و در یمــــامه پیرمـــــــرد       در تب یک قرص نـــــــان سوزد بدرد
      کــــودکی در فقـــــر آنـــــــــگونه اسیر      که نداند چیست خود مــفهــوم سیـر؟
      داغ بــــــر دلهــــــا ، جــگر ســــوخته      پشتهــــــائی بــر شکمهــــــــا دوخـته
      دردهـــا در سینه هـــــا بنـــــهفته است      بشنو آن شاعر چـه دری سفته است
      ((درد مرد این بس که سیرافتد بخواب      گــــرد او صدها جـگر از غم کبـــاب
      نـــانشان فقر و خورش هم ناله ایست      آرزوشـــــان پوست بـزغاله ایست))
      من دلـــم را خــــــوش کنم تنها به این      که بگــــــویندم امیـــــرالمــونین (ع)
      در میـــــــان نــــاگــــواریهـــــا و لــیک       خـــود نگردم در غم آنهـــــــا شریک؟
      یـــــا نگردم بهر ایشــــان در قضــــــا        سمــــــبلی از استقـــــــامت در بلا؟
      ...